Deel 1 ~ uit de Nieuwbrief Winter 2023
Hoe het begon.
29 januari 2022 was een spannend moment toen we bij de notaris de sleutel kregen van ons huis in Frankrijk. Na een avontuurlijk zoektocht bleek Lavau in Néret, Indre “het” domein te zijn van onze dromen.
Néret, 180 inwoners, geen bakker, überhaupt geen enkele winkel, maar wel onze maire. De burgemeester dus en een salle de fête.
Lavau, geen straatnaam, geen huis nummer, maar een gebiedje in het zuiden van Indre, buren van de Allier (Auvergne), Creuse en Cher.
Januari: hartje winter, de bomen kaal en een tuin vol met verborgen schatten. Een domein van 3,5 hectaren.
Onze vier handen moesten flink ver uit de mouwen gestoken worden.
Bikken, hakken, voegen, stucen, breken, schilderen, metselen, tegelen, boren door muren van 70 cm dik, gas en water aansluitingen….alles wat we nog nooit gedaan hadden hebben we geleerd middels Youtube, lieve buren, vrienden, gezond verstand met de bekende Pippi Langkous instelling waren goede mentoren.
Veel gelachen ook om alles wat aanvankelijk hopeloos leek en uiteindelijk toch lukte. Verouderde en kapotte septic tank, poepen in een zakje (ja, ook onze lieve vrienden die aan het klussen waren), Franse woorden leren die we nog nooit hadden gebruikt. Meestal ging ons Frans taalgebruik over het weer, de route, de wijn, de omgeving en het reserveren van een tafeltje. Nu leerden we over afvoerpijpen, drainage systemen, breken, vloeivelden, leegzuigen van putten en stormschade.
Onze lichamen zijn sterker geworden. Hetgeen je niet zou zeggen als we stram en stijf 's morgens uit bed komen. Behoorlijk wat kilootjes afgevallen. Lieve hulp van vrienden. Gezellig en waardevol.
Spanningen heten tegenwoordig uitdagingen…
Problemen noemt men tegenwoordig een kans...
Allez dan maar, hier een bloemlezing van al onze uitdagingen en vooral veel kansen.
Enfin, februari ging en maart kwam. Het domaine gaf al iets van haar schoonheid prijs qua groei en bloei. Ook van het vele werk dat op ons afkwam met de snelheid van een komeet. Streep je één klus van je lijstje, komen er 10 klussen bij. Een gebed zonder eind en nog steeds. De zon werd sterker en zaten we menige lunch al heerlijk buiten. De dagen werden onderverdeeld; deels binnen hakken en sjouwen, deels buiten snoeien en vooral maaien, heel veel maaien.
Vrienden ontmantelde een schuur welke overwoekerd was door klimop. Onder het volkomen groene huis verscheen een oude schuur die getransformeerd moet worden tot 2 luxe gites.
Honderden meters klimophaag en kruipsels heb ik gesnoeid.
Evenzo moest de wingerd bedwongen worden die in een veel te rap tempo een weg zocht door de dakpannen. Mijn vriendin zonder hoogtevrees nam die zware klus voor haar rekening.
Maart ging en april kwam. Duizenden irissen in alle denkbare blauw/paars tinten ontpopte zich over het hele domein. Goudsbloemen schoten overal als vuurpijlen uit de grond. Wat had de vorige bewoonster dit geweldig gedaan. April kwam en zo ook storm “Diego”. Onze oude schuur van bijna 200 jaar had Diego kranig weerstand geboden, echter moest het dak van de 120 jaar oude grote kathedraal schuur met een relatief goed dak er flink aan geloven. Verschillende gaten verdeeld over het hele dak en op de hoek waar de wind onder geslagen was een gat van zeker 2 bij 6 meter. Een dakpannen ravage op de grond. Hmmmm dat was niet best. Gelukkig verzekerd dus daags na de storm melding gedaan van de schade. Experts kwamen en gingen, tientallen mails verstuurd, meerdere stormen verder, schade werd alleen maar groter en eindelijk pas 9 maanden later kunnen we de boel laten repareren. Dat is vast en zeker wat ze hier noemen “op z’n Frans”.
De maand mei verried wat ons deze zomer te wachten stond, hoge temperaturen, een leven buiten, veel brocantes, heel veel bezoekers, onze burenborrels, nieuwe vrienden en bikken, sjouwen en zweten. De irissen verlepten, maar tientallen soorten bloemen, bloeiende heesters en struiken en bomen volgenden elkaar op. De blauwe regen hield niet op met geven, de lindeboom gaf rijk haar bloesem, de grote oude lavendel knoesten stonden op punt om te bloeien en vooral te geuren. De rozen gaven en gaven vanaf het prille voorjaar tot laat november prachtige bloemen. De tuin was één grote ontdekking.
Het landschap en ons uitzicht dat 25 kilometer ver reikt en dat wij alleen kenden in zijn grauwe mistige winterjas werd met de dag groener van de weides, roder van de papavers, geler van het koolzaad, warm geel van de zonnebloem velden, en goud van het koren. Adembenemend, overweldigend en ontroerend. Zo ook de stilte. Onze oude tweedehands zitmaaier verdient een gouden stuurtje. Week na week buffelde hij op de door de zon tot beton geworden klei weides, vol met stenen. Gras zou zomers niet meer groeien werd er gezegd. Nou, op Lavau bleef het natuurlijk gewoon groeien! Wat heeft die zitmaaier een dienst bewezen: 1 1/2 dag per week trotseerde hij stenen, kuilen, hobbels en hellingen.
Inmiddels al aardig wat mensen leren kennen en nog steeds aan het (ver)bouwen. De planning van verhuur van de gîtes en artist-in-residence is april - mei 2023 , maar dat is nog wel even door werken. Juli en augustus waren extreem heet en droog en konden we gelukkig op z’n tijd verkoeling zoeken in het zwembad. Daarover gesproken: 6000 kilo zand hebben we met z’n tweetjes om het bad geschept, 7000 kilo grind en alles met de hand. Wat waren we trots. Oh ja, en volledig kapot.
Veel, heel veel bezoekers gehad, maar de komst van de kinderen, schoonkinderen en kleindochter was een absoluut hoogtepunt. Het was zo fijn om hen onze Franse droom te laten zien. Een lange zomer vol met hard werken, heerlijk eten, mooie wijnen, mijn eerste workshop schilderen gegeven “ aan huis” en veel lieve mensen. Het platteland in midden Frankrijk is een kleine wereld, zonder prikkels, vol rust, onthaasting, gelijk gestemden, goddelijk eten, tradities en nog heel veel mooie beleefde omgangsvormen. Kinderen laten volwassenen voorgaan in de winkel. Bedanken je altijd met “merci madame, bon journé”. Bij de kassa in de supermarkt val je ook van de ene verbazing in de andere. Niemand rijdt met het winkelwagentje op je hielen, je wordt uitgebreid begroet door de kassa vrouw of man, ze wachten tot al je boodschappen ingeladen zijn en reken je dan pas af. Daarna word je bedankt en nog een fijne dag gewenst. Pas dan is de volgende aan de beurt. Geen “doeiiii...”. Ik kan niet ontkennen dat ik dat heerlijk vind.
Rond eind oktober kondigde uiteindelijk de herfst zich aan en waren onze mooie 'boeren keuken' en slaapkamer klaar. Het dorpsleven gaat in de herfst gewoon door en om onze inburgering niet te verwaarlozen gaan we braaf naar alle festiviteiten. De laatste was een 'food experience' die we niet snel zullen vergeten. De “tête de veau” avond in het door TL lampen verlichte salle de fête in ons dorp. Ik had mezelf wijs gemaakt dat ik daar kalfswang zou gaan eten. Ik dacht een soort draadjesvlees-achtige bedoening. Toen de borden werden uitgeserveerd wist ik dat ik een grote culinaire inschattingsfout had gemaakt. Een vol bord met grijze, blubbervette massa, geflankeerd door een stuk tong stond voor onze neus. Niet te doen! Serieus: niet te doen. Enfin we bleken als alternatief een stuk geroosterde porc te kunnen krijgen, we hebben onze borden dus geruild. Heel slecht van ons, maar we bleken gelukkig niet de enige. Bij ons lijstje niet te doen wordt tête de veau bijgeschreven. Andouillet en tripes stonden al op dat lijstje. En sorry aan de 2 koetjes die voor deze feestelijke avond speciaal hun leven hadden gegeven.
December: mijn creatieve schilder-ik moet ook weer aan de bak. Een geweldige opdracht en uitdaging om een gerenoveerd rustiek romantisch hotel (oude watermolen) aan te kleden met mijn schilderwerk. De dagen hebben een nieuwe indeling gekregen. De nog te verbouwen woonkamer dient nu ook als atelier omdat de grote kathedraal schuur nog niet klaar is. Dus in plaats van mijn 600 m2 schilderpaleis, sta ik nu te schilderen in een hoekje op zo’n 2 m2. Hilarisch!
Winter in aantocht: nog slechts een paar keer maaien en de boel winterklaar maken wat beslist geen sinecure is. Ondertussen gaat de verbouwing gestaag door. We hebben aardig wat “Ik Vertrek” momenten gehad en voor onmogelijke zaken gestaan. Soms een traantje maar vrijwel altijd twee gelukkige bikkels! Wat een leven, wat een land, wat een stilte en vooral wat een eenvoud. Alsof we 100 jaar terug in de tijd zijn geworpen, echter op slechts 15 minuten rijden van alle mogelijke grote supermarkten.
Kerst: de dorpen worden langzaam versierd in bescheiden kerst tooi.
Domaine Lavau is het stralend middelpunt van Néret, hoog op de heuvel met haar verlichting rondom het huis. Dit zal voor de buurt echt even wennen zijn. Vreemde Nederlanders. Beetje overdreven. En gelijk hebben ze, maar ik kan het niet laten.
Onze eerste kerst en Oud & Nieuw: om 00:00uur geen enkele knal, geen vuurwerk, niets. Slechts oorverdovende stilte en een vuurwerk aan sterren aan de hemel. Warme nieuwjaarswensen, galette eten (soort amandel taart met hard voorwerpje erin-poppetje of iets wat de bakker erin stopt-) cider drinken en een papieren kroon op je hoofd (tenminste ~ als je het poppetje treft in jouw stuk galette). Al met al, wat een jaar, wat een roller coaster. Lieve buren, ( nieuwe) vrienden, Franse bureaucratie, de Franse slag, weg van de wereld, heerlijk eten, saamhorigheid, terug naar hoe het ooit geweest moest zijn, het simpelere leven, brocantes, vide greniers, zalige marktjes, waanzinnige supermarkten en stilte, natuur en schoonheid dat ontroerd, dag in dag uit. Met veel vertrouwen op naar het volgende jaar!
Deel 2 ~ uit de Nieuwsbrief Zomer 2023
Zomer 2023, het Domaine ligt er in de volle zon stralend bij.
De landerijen kort gemaaid, de tuin één bloemenzee, zonnebloemen om ons heen zover we kunnen kijken, twee volwaardige schitterende gîtes en een huis om van te dromen. Nou dit klinkt als een sprookje of niet dan? Oké , we draaien de klok even terug……
Januari 2023
We slopen, hakken onvermoeid met heel veel goede zin door.
De slaapkamer en de keuken zijn klaar en onvermijdelijk moet de woonkamer er als laatste binnen project er aan geloven. Muren uitbreken en andere muren herstellen. Oud pleisterwerk van de grote muur afbikken met de drilboor om ook hier de authentieke stenen muur weer zichtbaar te maken. Voegen uitfrezen, elektra er in (Peter's specialiteit) en voegen (bikken en voegen zijn mijn specialiteit), de balken behandelen tegen alles wat kruipt en leeft in hout en opfrissen met weer een ander goedje uit het zoveelste peperdure blik van de bouwmarkt. De tommetes opknappen en hier en daar restaureren, muren schilderen, schoonmaken en klaar voor inrichten. Mijn schilder opdracht (16 schilderijen voor een Frans boutique hotel) die eind maart moesten worden opgeleverd tot in de late avonduren afgemaakt. En dan wijst je kalender in één keer april aan.
Wat hier in een paar regels staat kost je qua gevoel 10 jaar van je leven. Het lichaam stijf (de fysio doet goede zaken), dagen van 12 tot 15 uur buffelen we door met z’n tweetjes. Peter heeft natuurlijk ook nog z’n normale werk voor de zaak in Nederland overdag en gaat vanaf 17 uur “ de bouw” in. Maar het resultaat is om te kwijlen. Althans dat vinden wij. Ondertussen een dik pak sneeuw in januari hetgeen hier zelden tot nooit voorkomt. En natuurlijk heeft een enorme tak van de oude cederboom het begeven. Het gewicht van de sneeuw kon hij niet dragen. Nachten van - 10. Ook zeldzaam.
Eindelijk was ook het verzekerings werk achter de rug en kon het dak van de grote kathedraal schuur gerepareerd worden van de schade van storm Diego van april 2022. Begin maart 2023 zag het dak er als nieuw uit. Wat een rijk gezicht. Dat euforische gevoel duurde slechts drie weken. De hevige storm van eind maart 2023 verwoeste het dak precies op dezelfde plek. Enfin… l'histoire se repête. Opnieuw eindeloze telefoontjes, offertes en wachten, wachten en wachten. Maar het komt vast wel weer goed. Alleen nu met storm haken en nog veel meer zwaar geschut.
Hé, zie ik daar eind maart en begin april weer honderden irissen bloeien in alle kleuren blauw? Wat een cadeau van de natuur! Het bouwen aan de gîtes liep vertraging op qua tijd en de opening per 1 maart ging het niet worden. "Ieder nadeel heb z’n voordeel" en daarom konden we ons eerst op het woonhuis storten. Niks aan het handje dus…
Ware het niet dat familie begin april en in mei zou komen en de eerste “ echte” gasten die al begin 2023 geboekt hadden voor juni en juli 2023. Wij kijken altijd naar “Ik Vertrek” en “Het Roer Om”: als we dan zien dat de kamers nog niet af zijn als de gasten bijna arriveren schudden we afkeurend ons hoofd en begrijpen we niets van die planning. Dat zou ons nooit gebeuren… Het kan raar lopen. Ineens lijkt het of je zelf in een foute aflevering van “Ik Vertrek” bent beland.
Heel veel stress, lieve geweldige hulp van vrienden en twee uur voor het arriveren van schoonmoeders (84) en nicht (die op het domein overigens geklust heeft als een dolle) konden we de deur van Gîte 1 op 27 mei open doen. Het huis en gîte 1 klaar en wij gesloopt.
Maarrr, de bouw liep nog meer vertraging op en gîte 2 was het volgende hoofdpijn dossier. Inmiddels zijn daar alle sloopwerkzaamheden geweest en sanitair is up and running en wordt daar met hetzelfde dreamteam geschilderd als een malle.
Ondertussen hebben we met z’n allen 20.000 kilo grind even weg geschept, 30 meter vol gelegd met oude stenen als afscheiding tussen wei en grind en heb ik m’n eerste “Franse” muurtje ooit gemetseld. Dit zijn de spreekwoordelijke laatste loodjes. Maar allemachtig wat wegen die zwaar. Na 1,5 jaar breekt het op. De lange dagen, de stijve spieren, het onderhoud van dat wat al opgeknapt is en het dagelijks onderhoud van het land (3,5 ha) . En niet te vergeten het regelmatig ook weer “ aan staan” voor bezoek. Nog een paar weken en dan zijn we echt klaar. Klaar? Ja met de bouw van ons huis en de gîtes. De gîtes zijn nu te boeken op Natuurhuisje. nl of rechtstreeks via ons.
Er staan nog 1000 klussen te wachten. Maar zonder tijdsdruk en nog een leven voor ons. De buitenkeuken, mijn atelier, stroom over het hele domein, sanitaire voorzieningen voor buiten, reparaties en onderhoud en het planten van tientallen bomen… nu even niet. Eerst genieten van een welverdiende vakantie en rondlopen als twee hele trotse pauwen. Want dat zijn we. Gesloopt maar gelukkiger dan ooit. Het was het meer dan waard.
Dus om terug te komen op de eerste alinea…..Ja, het klinkt niet alleen als een sprookje, het is een sprookje! Ons sprookje.
Deel 3 ~uit de Nieuwsbrief Najaar 2023
We hebben in augustus een heuse kick off gehad met een schilderweek op ons Domaine om te ondervinden waar we aan moeten schaven. De temperatuur tijdens deze week, met hele leuke enthousiaste deelnemers, tikte de 40 graden aan. Te heet om en plein air te werken, maar de schaduw in enorme kathedraalschuur bood uitkomst. De gîtes werden "getest" en zo konden we bekijken waar hier en daar een aanpassing nodig is. Waar we even niet op gerekend hadden was dat er donderdag 24 augustus een enorme windhoos opstak in minder dan 5 minuten. 40 graden, windstil, een liefelijk tafereel met schilders dat er binnen 5 minuten uit zag als een grote ravage. Een windhoos raasde over het Domaine en geen parasol, terras of schilders ezels, papier en schilders doeken bleken bestand tegen deze oerkracht. Rennende cursisten die hielpen het een en ander te redden. Helaas, er was geen redden aan. En ja.... zelfs een stuk dak liet het leven. Boem op een auto... Wat was er in 5 minuten gebeurd? Geen idee, storm, vanuit het niets. Daarna restte ons niets anders dan de ravage op te ruimen en de schade op te nemen. Gelukkig bleken de cursisten uit het creatieve schilders hout gesneden te zijn en reageerde behulpzaam en nuchter. Na dit intermezzo gewoon weer aan de slag. Ezels oprapen, alle schilderspullen bij elkaar zoeken en een dikke laag stof op werkelijk alles enigszins weg vegen. Maar gelukkig was dat het enige zomer-weers-incident. Het was heet, bloedheet en kurkdroog.
Het bezoek van de kinderen met aanhang, kleindochter en schoonmoeder (84 jaar), mag een hoogtepunt genoemd worden. Samen met zoon en schoondochter, 's nachts in het weiland liggen kijken naar de miljoenen sterren. Geen enkele lichtvervuiling. Wat een cadeau! De verwondering bij het zien van de Melkweg, dat is wat je je kinderen wilt geven. Het gekraai en gebabbel van onze kleindochter in het zwembad met haar vleugeltjes aan afgewisseld met eindeloos schommelen met opa Peter onder de lindeboom. Schoonmoeder die eindelijk na anderhalf jaar ons kon bezoeken en als een vorstin werd rondgereden over het Domaine om alles wat ze op foto's had gezien toe te lichten. Ze genoot! Tsja, kleine onbetaalbare geluksmomentjes. Ook was er tijd om klussen op te pakken om een en ander te verfraaien of gewoon domweg te repareren.
Een hele leuke afwisseling is weer het (privé) les geven aan een nieuwe cursist (schrijver en onderzoeksjournalist voor de Volkskrant, NRC, Linda etc), ook een hier permanent woonachtige "ollander". Behalve de gesprekken over zijn schilderwerk, kunst en aanverwante zaken hebben we hele interessante gesprekken over van alles. Politiek, de maatschappij en ook over zijn boeken en werk. Ook dit is een verrijking voor mij.
Na een hele lange zomer welke tot half oktober duurde is nu toch eindelijk ook hier de herfst aangebroken, de regen en harde wind heeft ook onze streek gevonden en de eerste lekkage heeft zich al weer aangediend. Dan realiseer je je dat dit ook een deel van je nieuwe leven in Frankrijk is. "Het" komt nooit klaar en de kluslijst groeit alleen maar. Momenteel ben ik bezig om het Domaine winterklaar te maken. Snoeien, snoeien en nog eens snoeien. Kweeperen plukken, walnoten rapen en kraken. Het Domaine is inmiddels ontdaan van haar terrasjes en bankjes en is alles naar de inmiddels super opgeruimde oude schuur gesjouwd. We hebben geleerd van onze fouten van verleden jaar voor wat betreft het bevriezen van de zwembad leidingen. We weten inmiddels waar je iets niet moet wegzetten in verband met een probleem in het dak in de schuur (zeg maar problemen). Maar het is nog steeds o zo zoet om hier te zijn.
Met lieve vrienden nog even struinen op de allerlaatste grote brocante van het jaar, heerlijk! Afdingen en trots met een gave lamp voor €3 naar huis gaan. De zaterdagochtend "meeting" met vrienden op de markt in "Café du Commerce", iedere zaterdagochtend hetzelfde ritueel: Peter koopt z'n Franse krantje "Echo du Berry" / de muzikante op het plein tussen de kraampjes speelt haar vingers blauw op haar orgeltje en zingt Franse chansons. We nemen oesters mee van de markt en gaan daarna boodschappen doen. We delen de oogst aan walnoten, appels, kweeperen etc. We wisselen receptjes uit. Het is heel erg basic. Zo terug naar hoe het leven volgens mij bedoeld is. De hulp die vrienden komen bieden als er problemen zijn in en om het huis of waar dan ook mee en visa versa is ongekend . We doen allen wat we kunnen. We zijn hier van elkaar afhankelijk. Dat schept een enorme band. Het leven is hier zacht, lief en met weinig prikkels.
Veel, heel veel bezoek gehad, en heel veel stress om de gîtes tijdig af te krijgen, hetgeen voor de verhuur tijdens het vakantieseizoen niet meer gelukt is. Dat is jammer en een gemiste kans, maar voor 2024 zijn we er helemaal klaar voor! Dus mocht je tussen 1 april en 30 september (of oktober als de temperatuur dit toelaat) in de buurt zijn of langer van deze heerlijke rust en omgeving willen genieten? Kijk dan eens op Natuurhuisje.nl
Het is en blijft hard werken hier op het Franse platte land. En ja, meer dan we ooit hadden kunnen vermoeden, de bouw van de gîtes, verbouwing van het hoofdhuis, de landerijen rondom het Domaine en alle schuren enigszins in tact houden. Maar wat zijn we er trots op en wat genieten we hier iedere dag van. En.....het is net als bij een bevalling..... als het achter de rug is ben je het vergeten. Nou ja, bij wijze van spreken dan :-)
Deel 4 ~ uit de Nieuwsbrief januari 2024
Je m'excuse, je ne parle pas bien francais,
Deze zin, gecombineerd met een enigszins gespeeld verlegen charmant lachje, brengt je behoorlijk ver in het oerwoud van de Franse taal. Het dagelijkse portie Duo Lingo helpt. Heel veel zelfs. Echter de uitspraak let zo nauw! En al zeg ik het zelf, ben ik niet slecht of eigenlijk best goed in de uitspraak van de Franse taal. Maar toch...
Faim-femme..... honger of vrouw, daar kan je behoorlijk de mist mee ingaan. Poisson-poison.... een lekker visje of vergif. Twee scherpe s-en of meer uitgesproken als een zachte z. Denk je eens goed te scoren met een gesprek op niveau en heb je het over de premier van Frankrijk... geen fransoos die je begrijpt. Nee, zonder "le premier de ministre" dringt je boodschap niet door. In een poging het over de "EU" te hebben kan je ook maar beter op je woorden passen. "L'UE" dus, anders hebben we het over de Verenigde Staten.
Ordinair of L'ordinair, tsja vulgair of gewoontjes. Bij een iets verkeerd uitgesproken "s" die hard of zacht kan zijn of de zachte "z" of harde "z" is de fransoos lost in space. Of liever gezegd ik. Vent (spreek uit als "van" met een nauwelijks hoorbare "NT" erachter) dat wind betekend of vin (wijn) of vingt ( twintig). "De wijn" klinkt als een nasale "wind" en "twintig" klinkt weer meer als een wat chagrijnige "wind". Dat let nauw. Het is niet moeilijk te bedenken hoe je soms staat te stuntelen en dat je bij wijze van spreken in plaats van "20 gram gewone vis" besteld, om "vulgaire wind vergif" vraagt.
Enfin, we doen ons best. We doen zelfs zo ons best dat we ons ook weer in het hol van de taalleeuw hebben gestort en in het immer door TL lampen verlichte gezellige salle de fête bij de "uitreiking" van het mooiste tuintje van Néret aanwezig waren. Het is goed om betrokken te zijn bij je dorp. We laten ons Nederlandse gezicht zien. Na de nodige handjes te hebben geschud en een "bon année avec mieux santé" te hebben gewenst en zo hier en daar 4 zoenen (2 per wang) te hebben ontvangen, begon monsieur le maire (de burgemeester) zijn toespraak. Aha, serieus kijken nu met een rimpel frons tussen de wenkbrauwen. Dat staat, dacht ik, wel geïnteresseerd en alsof ik begrijp waar hij het over heeft. Slechts "dix pour cent" komt binnen.
Terug naar de prijsuitreiking van de Ville de Fleurie: 4 winnaars waarvan 2 aanwezig, 1 iets met Covid en één heeft een "mère malade". Uitreiking plantjes en over tot serieuze zaken. Nous Sommes une Village de fleurie et candidate village l'avenir......( euhhhh gaan we vliegen??) nee kandidaat voor 'Dorp van de Toekomst. Ahhh...en weer doorrrrr. Heel veel mille en dan heel veel getallen erachter die ergens voor bestemd zijn, en een uitleg over de komst van fibre (hé glasvezel, daar spitst mijn Peter z'n oren voor). Waarschijnlijk nog veel meer interessante informatie dat volledig langs ons heen glipt en veel bedankjes aan mensen die kennelijk iets hebben gedaan of hebben bijgedragen aan ons dorpje.
De toespraak van de aanwezige "vice-president van de Indre" (notre departement) ging nog wat dieper op de zaken in. Op tijd lachte ik met de andere aanwezig mee en op tijd trok ik weer een frons als iedereen weer serieus keek. In mijn hoofd was ik al afgehaakt.Veel applaus en aan onze kant opluchting. Nu rosé en een heerlijk stukje gateau. Dat treft.... met mijn mond vol gateau, stelt de vice-president zich aan ons voor. Aha, vous êtes toevallig de broer van onze Philippe (de vorige eigenaar van ons huis). Nou geheel toevallig is dat allemaal niet. In ons dorp is le maire weer de zwager van Philippe en de vice-president zijn broer. Zo is vrijwel iedereen wel aan elkaar gelinkt. De zus van de zwager van de broer van de oom van de schoonzus van de neef. Geweldig! Gênant momentje, de meneer van de lokale krant wilde een foto van ons met le maire en le vice-president. Santé! Pourquoi? Je ne sais pas. Maar ja grappig was het wel.
Het jaar 2023 is heerlijk in Nederland afgesloten met het gezin. Naar (schoon)moeders op kerstavond en 1e kerstdag met onze lieve (schoon) kinderen en kleinkinderen. 2e kerstdag hup terug naar la Douce France om de familie aldaar te ontvangen voor Oud en Nieuw.
Ach het nieuwe jaar is goed begonnen. "Ne pas" de vuurwerk, behalve lieve sterretjes van onze prachtige kleindochter. Samen met opa naar "mannetje maan" kijken. Wat een geschenk. Doodse stilte om 00.00 uur en donker zover je kijken kunt. Heerlijk. "Ne pas" de ongelukken en iedereen heeft zijn ogen en alle 'dix' de vingers behouden. Een fijne feestavond met vrienden en familie.
29 januari 2022, de dag van de ondertekening bij de notaris. Wat is er in twee jaar onwaarschijnlijk veel gebeurt. Er staan nog grote klussen op stapel en dat zal altijd zo blijven. Maar eerst glijden de franse winterse dagen rustig voorbij. Onze buurman, die ergens in de wijde omgeving woont, bracht begin januari een prachtig stuk zwijnen rug: hij had vier zwijnen geschoten op de grond van Lavau en ja dan is de traditie dat je daar als eigenaar een stuk vlees van krijgt. Zover begrepen we zijn uitleg. Op maandag en donderdag komt onze zingende bakker aan de deur. Dat zijn zo'n beetje de enerverende gebeurtenissen hier. Buiten allerhande klusjes die altijd doorgaan, stoken we heerlijk onze kachel. En nee, hier in deze immense wijdse omgeving heeft geen mens last van fijnstof. We hebben spelletjes avondjes en heerlijke etentjes met vrienden. En we wachten... we wachten op het voorjaar, zodat ons leven buiten weer opstart. Nu eerst weer een flink stuk hout in de kachel doen.
A bientôt et au printemps.
Debbie's blog: le rêve français
